Στην πραγματικότητα δε θέλω να μιλήσω γενικά για τον Χρόνο, ένα τέτοιο post δε θα μπορούσε να ήταν ποτέ σύντομο και περιεκτικό, όπως μου αρέσει. Είναι ωραίος τίτλος όμως.
Θέλω να μιλήσω για τον χρόνο που πέρασε από πάνω μου ή εγώ από μέσα του, ή συμβαίνει ενώ υπάρχω, ή τέλος πάντων…
Ήταν τα γενέθλιά μου στις 21 και πολύς κόσμος μου ευχήθηκε, κυρίως μέσω internet, άλλοι πιο οικείοι τηλεφωνικά και προσωπικά φυσικά. Με συγκίνησαν κάπως οι ευχές τους και μου σχηματοποίησαν το περιεχόμενο αυτού του post στο μυαλό. Δε θεωρώ τα γενέθλια κάτι ιδιαίτερο, μια απλή μέρα είναι όπως οι άλλες. Στην πραγματικότητα όμως καμιά μέρα δεν είναι τόσο απλά, “απλή”.
Οι άνθρωποι υπάρχουμε σαν είδος ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα σχετικά με την ηλικία του πλανήτη μας, του φιλόξενου σε γενικές γραμμές σπιτιού μας. Σχετικά με την ηλικία του σύμπαντος ας μη μιλήσω καλύτερα, γιατί η σύγκριση μας κάνει απλώς αόρατους. Σαν είδος μιλάω, γιατί σαν χρονική διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής, το πράγμα συμπαντικά είναι για γέλια. Και από την άποψη του χώρου τα ίδια. Ο χώρος που καταλαμβάνει ο καθένας μας, ο χώρος που κινείται, ο χώρος που μπορεί να ταξιδέψει σε όλη τη διάρκεια της περατής ζωής του, ε, είναι μια κουκκίδα τόσο μικρή, σχεδόν αμελητέα.
Όσο αφορά δε τη συνεισφορά μας στα πράγματα του μικρού αυτού πλανήτη, της γωνίτσας που μας έλαχε να υπάρχουμε, η κατάσταση δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική. Για να μη μιλήσω για κάτι τόσο βασικό όσο οι μέλισσες, που κρατούν στα χέρια (ή ποδαράκια) τους το μεγαλύτερο με διαφορά μέρος της αναπαραγωγής του φυτικού βασιλείου, ας πω για τα κουνούπια. Αν εξαφανιστούν τα κουνούπια, θα πεινάσουν κάμποσα είδη βατράχων, κάμποσα είδη πουλιών και ίσως δεν μπορεί να υπολογίσει κανείς πότε θα σταθεροποιηθεί ξανά το οικοσύστημα. Αντίθετα, αν εξαφανιστούμε εμείς, μάλλον ο πλανήτης θα εμφανίσει το πλανητικό ισοδύναμο της ανακούφισης… Θα αυξηθεί ο πληθυσμός σχεδόν σε όλα τα ζώα, θα καθαρίσουν σιγά – σιγά όλα τα νερά και η ατμόσφαιρα, μόνο τα σκουπίδια μας θα συντροφεύουν τον πλανήτη για πολλά χρόνια σαν ένδειξη της ανθρώπινης “εισφοράς”.
Είμαστε η Ίωση του πλανήτη. Καταναλώνουμε πόρους του συστήματος (ή του οργανισμού) με τρομερούς ρυθμούς. Μόνο η επικείμενη εξαφάνισή μας από το θάνατο του οργανισμού (ή συστήματος) που μας συντηρεί, επιβραδύνει λίγο την αδηφαγία μας.
Ευτυχώς η Γη είναι εκ πεποιθήσεως κατά των αντιβιοτικών. Μας αντιμετωπίζει με ήπιους, βιολογικούς και τέλος πάντων με πιο φυσικούς τρόπους.
Όμως, παρ όλη την αδιαμφισβήτητη ασημαντότητά μας, και την κάποια ανικανότητά μας να διατηρήσουμε μια ισορροπία, έχουμε κάπου-κάπου αντίληψη της κατάστασης, πότε-πότε εξασκούμε τη λογική και συνήθως έχουμε συναισθήματα. Έτσι κάποια πράγματα έχουν σημασία για μας και ας αδιαφορεί το σύμπαν.
Μεγαλώνοντας, πέρασα στην ηλικία (δεν ξέρω πότε ακριβώς, μάλλον αφού έκανα δική μου οικογένεια) που έχω συνειδητοποιήσει πόσο τυχερός είμαι. Όλοι είμαστε τυχεροί. Είμαστε ζωντανοί ακόμα. Οι νεκροί είναι πολύ περισσότεροι από εμάς. Οι αγέννητοι ακόμα, είναι αμφίβολοι. Όμως εμείς είμαστε εδώ! Ελπίζω να πήρατε μυρωδιά με τα όσα έγραψα πιο πάνω πόσο απίθανο είναι αυτό. Δε γνωρίζουμε να υπάρχει κάτι ανάλογο σε όσο σύμπαν έχουμε δει με τα περιορισμένα όργανά μας. Και το θέμα είναι ότι κρατάει τόσο λίγο! 100 χρόνια είναι μια στιγμούλα, μια στάλα στον ωκεανό της αιωνιότητας.
Κάθε μέρα λοιπόν είναι ένας μικρός θησαυρός τύχης, μια ευκαιρία για να νιώθουμε εορταστικά, για όσο κρατήσει όλο αυτό.
Ας ευχαριστήσουμε λοιπόν αυτούς που μοιράστηκαν ή μοιράζονται στιγμές μαζί μας και κάνουν την ύπαρξη ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Ας ευχαριστήσουμε αυτούς που ξόδεψαν στιγμές για να εκφράσουν τις ευχές τους. Ο χρόνος είναι λίγος. Ο χρόνος είναι άπειρος.
Σας ευχαριστώ.
Ναι θα μείνω μια στιγμούλα ακόμα 😉
